Auszug:

Kirchweihrede Anno 1951

So jetzt geht’s noch e Sprosse enuff,
jetzt hau ich emol um Kerchekor ens druff.

Wama an denne denkt muß ma heid noch lache,
während de Rheinfahrt hannse getrieb die dolschde Sache.

Ob Märe orra Bu, ob Mann orra Fraa,
all hannse e Stick zu de Stimmung beigedraa.
Im hinnaschde Deel vom Bus, do hat so e Clibche gesitzt,
kaum warre se in Bewechung un schun hannse de Schnaps gepitscht.

Se erscht han’ses nett sin gewollt,
doch uf emol hannse e ganz Fässje an de Daa gerollt.

Net frih genunk hannse kinne Binge begrieße,
jeder wollt doch de erschde ½  Wein hinna die Birne gieße.

De Parra un de Borjemeschda an de Spitz vorne dron,
ihr Sänger hannse gesaat, mache es Glas leer, es nägschde kummt drohn.

Halwa beneweld sin se dann in de Dampfa gestieh,
ich glaab, der hat a nett meh geschwankt wie sie.

No de Rheinfahrt hannse sich uff’s Niederwalddenkmal gesterzt,
wie se dort ware, hat’s de ehn am Hinnar gehaat unn de anna am Herz.

Doch plötzlich han sich die  Wolke sesammegeballt,

unn es hat in sämtliche Ecke geknallt.

Iwwa das Gewitter hat ma jo nur gelacht,
unn hat dodefor in Rüdesheim enna druffgemacht.
Keen Glas wa ne se groß, keen Wein se schwer,
jeder hat gessat, ma weiß, wama vun Dahlum kummt werra doher.

So hat’s de Kerchekor getrieb bis an die Fähr,
hemmgefahr vunn denne isch awwa kenna ger.
So ihr Musikande spieles denne Rheinfahrer ganz sacht:

„Bei Mainz, am schönen Rhein, da hab ich geküßt und gelacht.“

Bliesdalheim im Oktober 1951
gez. die Dalemer Straußbuwe

           zurück zur Kerb

          

weiter zum Bliestal-Radweg